Kung Paano Ang Kwento ng Pag-ibig ni Erich Segal ay Nahubog sa Isang Ideya Ng Pag-ibig na Walang Pag-asa sa Romantikong
Bago sina Nicholas Sparks at John Greene, mayroon si Erich Segal. Siya ay at hanggang ngayon, nananatili ang orihinal na tagalikha ng kwentong kwentong pag-ibig. Ang Segal ay kredito sa pagbibigay sa bawat mambabasa sa mundo, isang kuwento ng pag-ibig kahit na nasa mga pahina lamang ito ng isang libro na nananatili pa rin sa pagsubok ng oras pagdating sa mga klasikong pag-ibig.
Ito ay isa sa mga unang aklat na nakatanda na nabasa ko ang isang regalo mula sa aking ina. At hindi mahalaga kung ikaw ay isang lalaki o babae. Ang 'Love Story' ni Erich Segal ay perpekto, alinmang aling paraan. Nanalo si Oliver Barrett sa puso ng bawat mambabasa sa pamamagitan ng pagiging tipikal na mayamang batang lalaki na may punto na patunayan, lampas sa yaman na minana mula sa kanyang pamilya. Si Jennifer Cavilleri ay ang quintessential high school senior na alam ang lahat at hindi nag-atubiling ipakita ito. Ang mga tauhan ay naiugnay, totoo at kagustuhan.
Mula sa pinakaunang pahina ng libro, nai-hook ka. Ang mga linya ng pagbubukas ng libro ay Ano ang masasabi mo tungkol sa dalawampu't limang taong gulang na batang babae na namatay? Na maganda siya. At Brilliant. Na mahal niya sina Mozart at Bach. At ang Beatles. At ako.
At pagkatapos nito, nalaman mong walang pagtalikod. Nais mong malaman ang higit pa - tungkol sa batang babae, ang tagapagsalaysay at kung bakit siya nagsalita sa nakaraang panahon. Si Segal ay may paraan sa mga salitang hindi sinasabi. Kapag nabasa mo ang ilan sa kanyang iba pang mga gawa, tulad ng 'Mga Doktor', 'Ang Klase at Mga Gawa Ng Pananampalataya', maaari mong sabihin na ito ay kanyang salaysay, kanyang estilo, kanyang kaluluwa sa mga salitang iyon. Sa gitna ng bawat kwento ay pag-ibig. At iyon lamang ang simula ng lahat ng ito. Ginawa ni Erich Segal kung ano ang hindi pinamamahalaang gawin ng karamihan sa mga modernong nobelista ng pag-ibig kahit na ngayon ay hindi alintana kung gaano kahirap nilang subukan, o kung gaano karaming mga bestseller ang kanilang pinutol.
Mayroong ilang mga kwento na nakaukit sa iyong puso, na tumayo pa rin sa oras at mananatiling evergreen. Ang 'Love Story' ni Erich Segal ay tiyak na isa sa mga iyon. Mayroong isang dahilan kung bakit ang nobelang ito noong 1970 ay naging isang kulto modernong-araw na klasiko na kailangang basahin ng lahat. Mayroong isang dahilan kung bakit maaari mong panatilihin ang pagbabalik sa aklat na ito at hanapin mo pa rin na ang bawat salita, bawat pakiramdam at bawat sitwasyon sa libro ay nararamdaman pa rin ng 100 porsyento na totoo tulad ng sa unang pagkakataon.
At iyon, doon mismo bakit walang oras. Ang lahat ng iba pang mga libro, 'The Notebook', 'A Walk To Remember', 'The Fault In Our Stars' lahat ng iba pang mga may-akda, si Nicholas Sparks, John Greene-dumating sila kalaunan. Oo, lahat sila ay kahawig ng pangunahing linya ng kwento - walang pag-ibig na pag-ibig, ang pagkamatay ng isa sa dalawang nangungunang mga character na lahat ay napaka-nakakainit ng puso at melancholic nang sabay. Ngunit, hindi sila isang 'Love Story'. Hindi sila si Erich Segal. Hindi sila inosente at naka-bold totoo at mahiwagang sabay.
Marahil ay may isang bagay tungkol sa oras na isinulat ito. Marahil ay tungkol sa oras ng libro. Ang orihinal at unang edisyon ng libro ay nai-publish noong Pebrero 14, 1970. Ito ay perpekto. Ang 1970s ay isang oras ng kaguluhan sa buong mundo, sa pagtaas ng isang bagong kaayusan ng mga kababaihan sa politika, ang mga Aprikano-Amerikano at ang mga pamayanang bakla ay nakikipaglaban pa rin na marinig ang kanilang tinig. Ang aristokrasya ay nasa itaas pa rin at ang talino ay bagay pa rin sa mga kalalakihan. Ang England Cricket World Cup ay isa sa pinakatampok na mga kaganapan sa dekada. Sa Amerika mayroong mga kontra-laban na protesta, partikular sa mga nagtatrabaho at gitnang klase. Bumubuo ang mga karapatan ng kababaihan at ang laban dito. Sa gitna ng lahat ng ito, ang mga may-akda tulad nina Jonathan Livingston, Roald Dahl, Agatha Christie at Ernest Hemingway ay naglathala ng kanilang mga libro. Ngunit, mayroong isang bagay tungkol sa aklat ni Erich Segal na inilabas sa kung ano ang naging kilala bilang 'araw ng pag-ibig' sa buong mundo. Mayroon itong alindog dito. Ang mga tamang tao ay pinag-uusapan tungkol dito mga mag-aaral sa kolehiyo at mga bata sa high school na binabasa ito-kasama ang mga lalaki at babae. Ang isang pelikula ay ginawang batay sa libro at sina Ali MacGraw at Ryan O'Neal ay ang bida sa pelikula bilang Jennifer at Oliver.
pinakamahusay na 2 tao backpacking tent
Ang pelikula ay nagbigay ng hustisya sa libro. Ngunit, ngayon, bumalik kami sa libro, tulad ng gagawin ng sinuman. Kita mo, ang bawat mabuting libro ay may halaga ng pagpapabalik. Maaari mo itong kunin para sa pang-milyong oras at pakiramdam ng kasing ganda ng bago habang binabasa ito. Iyon ang 'Love Story' ni Erich Segal.
Ang kakanyahan ng libro ay itinuro sa amin ang tungkol sa pag-ibig sa isang araw at edad kung kailan ang emosyong iyon ay lubhang kailangan sa mundo. Itinuro sa amin kung paano makatakas mula sa malubhang mga katotohanan sa politika at maniwala sa isang bagay na napakasimple, dalisay at inosente na nanatili itong hindi nasisiyahan ng mga katotohanan ng panahon. Pinaniwala nito ang mga mambabasa sa pag-ibig, sa paghahanap ng isang Jenny at isang Oliver. Sa paghahanap ng gitnang lupa kung saan ang dalawang tao ay maaaring magmahal at mahalin nang hindi pinaghiwalay. Nalaman ng mga mambabasa na ang pag-ibig ay hindi lamang tungkol sa mga damdamin at damdamin na nauugnay sa mga indibidwal ngunit, na higit na higit pa — ang pag-ibig ay tungkol sa pagiging lakas at inspirasyon upang mapagtagumpayan ang mga kaguluhan nang magkakasama at maging mas mabuting tao.
Ang 'Love Story' ni Erich Segal ay nagturo sa amin na mahalagang, sa gitna ng lahat ng ito, ang ibig sabihin ng pag-ibig ay hindi na kailangang sabihin na humihingi ka ng paumanhin. At ang bawat ugnayan na aming kinalagaan mula noon ay nasusukat sa halaga ng iisang pangungusap. Ngayon, bilang isang mambabasa, kapag binabalik ko ang tingin ko sa sandaling nabasa ko ang mga salitang iyon, sa kauna-unahang pagkakataon, inaakma ako nito sa pinakamadaling paraan ng pagpapahayag. Noon, parang medyo kakaiba bakit hindi kami magsorry sa mga taong mahal namin? Hindi ba tayo humihingi ng paumanhin para sa nasaktan sila? At pagkatapos, ilang 12 taon sa linya, sinaktan ako na, sa pag-ibig, nasaktan ay hindi talaga nasaktan. At sa gayon, walang dahilan para sa isang paghingi ng tawad. Dahil ang pag-ibig ay pag-unawa, kahit na may kakulangan nito. At sa pag-unawang iyon, tinatanggap at kinikilala namin ang lahat ng sinabi at hindi sinabi sa pagitan ng dalawang tao. Kapag mahal mo ang isang tao, ang paraang ginawa nina Jenny at Oliver, sa 'Love Story', wala kang ginawa upang saktan sila. Wala sa iyong mga aksyon ang nilalayon upang saktan ang alinmang tao. Kapag mahal mo ang isang tao hindi mo kailangang magsorry. Walang puwang para sa isang paghingi ng tawad sa pag-ibig. Dahil ang pag-ibig lang.
At kahit papaano, kapag nabasa mo si Erich Segal, natutunan mo ang tungkol sa pag-ibig — kung paano ka umibig, kung paano ka magmahal at kung paano ka manatili sa pag-ibig, matagal na matapos ito. Iyon ang ipinakita niya sa akin sa 'Love Story'. Ang pagmamahal na iyon bilang isang damdamin, lahat ay nag-iisa, walang pagsalang nabubuo. Ngunit, kapag ipinahayag at ginantihan sa pagitan ng dalawang tao, maaari itong maging walang edad. At oo, marahil iyon lamang ang walang pag-asa romantikong nerd sa aking pakikipag-usap. Ngunit, sino ang walang pag-asa sa pag-ibig, gayon pa man?
Ano sa tingin mo?
Magsimula ng isang pag-uusap, hindi isang sunog. Mag-post nang may kabaitan.
Mag-post ng Komento
