Meiyang Chang Sa Pagbabago ng Mga Karera, Reality TV at Pagiging Queer Sa India
Hindi, si Meiyang Chang ay hindi bakla. Ipinakita lamang niya ang papel na ginagampanan ng isang gay character sa isa sa kanyang mga kamakailang pelikulang inilabas sa web. Gayunpaman, kung ano ang tiyak na Meiyang Chang ay pang-eksperimento. At kagiliw-giliw na naka-istilong (Hindi ko karaniwang napapansin ang ganoong uri ng mga bagay-bagay ngunit, maaari ba nating mangyaring maglaan ng ilang sandali upang palakpakan ang kanyang pakiramdam sa pagbibihis, oo?) At iyon ang lumabas sa kanya sa kanyang bayan at sa malaking screen. Ngayon, siya ay isang nababaluktot na pangalan sa industriya ng telebisyon at walang gaanong hindi niya kayang gawin - maging ito ay pagkanta, pagho-host ng isang palabas, pakikilahok sa isa, o pag-play ng isang nakakatawang character sa onscreen.
Si Chang ay nagsimula bilang batang lalaki na may mga pangarap sa Indian Idol Season 3 pabalik nang ang palabas ay nagbigay sa amin ng mga tinig na karapat-dapat pakinggan at talento na nagkakahalaga ng pagsuri. Nanalo siya sa puso ng mga hukom, naging paboritong Alisha Chinai at bumaba pa sa semi finals. Pagkatapos, bumalik siya sa susunod na panahon upang i-host ang palabas kasama si Husain Kuwajerwala. Kamakailan ay napanood siya sa isa pang serye sa reality TV, na tinawag na Rising Star na isang live na show sa pag-awit na naipalabas sa Colors. Siya ay nasa paligid, nakikipagsapalaran sa mga pelikula, serye sa web, mga reality show at pinakahuli, isang napakahusay na palabas sa Discovery Channel, na tinawag na Pinakamahusay na Mga Trabaho sa India. Sa palabas, hindi lamang namin pinag-uusapan ang tungkol sa mga matatag na pinansyal na mga trabaho ngunit din at lalo na tungkol sa mga trabaho na nangangailangan ng maraming pagkahilig at malamang na ipinanganak mula sa maraming pag-iibigan, ipinapaalam niya sa akin. Sa isang matapat na pag-uusap, wala siyang iniiwan na mga salita na minced habang siya ay bukas at medyo patas na nagsasalita tungkol sa estado ng reality TV sa India, isang likas na pangangailangan upang baguhin ang mga mindset, karera at kung bakit kailangan nating gawing normal ang LGBTQ onscreen.
Sa Reality Of Reality Shows
Dati ay isang oras kung kailan ang mga reality show ay tunay na nakakaaliw, sa isang nakakapreskong paraan. Dati ay may isang oras kung kailan ang talento ay tunay na kinikilala sa mga naturang palabas para sa totoong potensyal na inaalok nito. Ang Meiyang Chang ay isang produkto ng intersection ng oras at espasyo. Isa siya sa ilang mga kwento ng tagumpay na nagmumula sa mga world reality reality reality na nagpapakita ng talento para sa kung ano talaga ito. Nawala ang mga araw na iyon. Ngayon, mayroon kaming mga kagustuhan ng Bigg Boss at Roadies, bawat isa ay ginagawang katatawanan ang mga tao at emosyon lahat sa pangalan ng libangan.
Ang Reality TV sa India ay tila natigil sa ilang gusot na loop, sinabi niya sa akin ang tungkol sa industriya. Siyempre, nagbabayad ito at binibigyan kami ng isang whirlpool ng talento upang galugarin ito ay nagbigay sa akin ng isang karera. Ngunit kung ano ang may gawi na mangyari ay pagkatapos ng isang tiyak na punto ng oras, ang lahat ng nangyayari sa isang reality show ay tila natigil sa mga tuntunin ng pagkamalikhain at mga linya ng balangkas. Kami ay natigil sa isang puwang kung saan mayroon kaming parehong mga lumang gags, parehong mga lumang biro dito at doon, parehong mga lumang dramatikong sandali at parehong mga lumang taktika ng pantanyag na pang-promosyon.
Sa presyon ng pagbabago ng mga karera
Si Meiyang Chang ay isang kwalipikadong dentista. Kung hindi ako isang mang-aawit o aliw ngayon, masaya pa rin akong maging isang kwalipikadong dentista sapagkat iyon ang palaging ako, inuulit niya. Ngunit, ito ang gusto kong gawin. Maganda sana kung napamahalaan ko ang parehong mga responsibilidad ko ngunit, dahil sa likas na katangian ng parehong propesyon, hindi posible. Kaya, napakasaya ko ngayon. Sa isang maikling sandali, naalala niya ang kanyang mga araw ng pagpapagaling ng ngipin, sinasabing, Ito ang pinagpalang responsibilidad na mayroon ka na tulungan mo ang mga pasyente na mapupuksa ang sakit na pinagdudusahan nila.
Kapag sinabi ng ating mga magulang, o pamilya 'Arrey beta aise nahi karna chahiye, yeh karna chahiye, yeh safe hai, secure hai' , hindi kinakailangan na nagmula sila sa isang lugar ng masamang loob. Marahil ay dahil iyon lang ang alam nila. Alam mo bang Science, Commerce and Arts ke aage bhi kucch hai? Na maaari mo ring magkaroon ng pakikipagsapalaran na sports bilang isang propesyon hindi lamang bilang isang holiday leisure sport?
Inaasahan kong maraming tao sa mga henerasyon bago ang isang ito ay manatiling bukas ang isip at handang hayaan ang mga tao na subukan ang mga bagay. Espesyal na nagmula ito sa mga magulang na nagkaroon ng parehong mga pagkakataon mula sa kanilang mga magulang, o paligid. At ito ay kung saan at kailan talaga natututo ang mga tao kung paano mo talaga mababago ang anumang, pagiging isang indibidwal. Sa palagay ko ang mga millennial ay may mas mababa sa presyon sapagkat sila ay masyadong matalino at masyadong matigas ang ulo sa kung ano ang gagawin natin.
Sa The Indian Queer Complex
Nabasa ko ang isang artikulong nagsabi na ang pamayanan ng LGBTQ sa pangkalahatan ay halos palaging naka-link sa sekswalidad at wala nang lampas doon - hindi sa kanilang pagkatao at hindi kung ano sila o kung ano ang kanilang mga pangarap. Ngunit katulad sila ng ibang tao. At iyon ang pang-unawa na kailangang baguhin muna at pinakamahalaga. Magugugol ng maraming oras dahil mayroon na tayong masyadong libo-libong iba pang mga bagay na natigil tayo sa madilim na panahon. Marahil ay ipinapalagay ko dito ngunit ang aming takot o ang ating ayaw, o kawalan ng pamayanan ay nagmula sa katotohanang, sa una, ito ay isang bagay na ganap na kabaligtaran sa alam nating normal at dahil din sa komunidad ng transgender, mula pa pagkabata naisip tayo na 'Inki hai lag jayegi' . Kaya, bilang mga bata ay nakikita natin silang masama at kapag lumalaki tayo bilang may sapat na gulang nakikita natin sila bilang mga taong gutom sa pera. Ngunit wala kaming alam tungkol sa kanila.
Nagkaroon ako ng mga kaibigan na bakla hanggang noong nasa Bangalore ako kung saan ako nag-aaral ng aking pagpapagaling ng ngipin. Noon, ang Bangalore ay tinatawag na gay capital. Hindi ako naging isang homophobe na hindi ako nai-hit dahil ang mga linya ay medyo iginuhit. At kapag dumating ka sa Bombay napagtanto mo na mas marami pa rito dahil ang pagtanggap na iyon ay higit dito. Sa labas ng isang metro tulad ng Bombay, Bangalore o Delhi, ang isang gay character ay hindi madaling maunawaan. Ito na naman ang buong punto ng cosmopolitanism. Mas naiintindihan mo ang mga bagay kaysa sa isang tao na nasa balon sa ibang lungsod o bayan. Ang problema sa mga character na tulad nito na kung saan ay itinuturing pa ring bawal ay ang sanggunian point. Ano ang sanggunian mo mula sa — mga kaibigan, o pelikula? Mayroon ba kaming magagandang pelikula ng mga gay character sa India? Hindi. Kailangan nating ihinto ang pagsisi sa mga taong ito at paggamit ng aliwan upang ipakita sa kanila sa isang partikular na ilaw. Ang bawat relihiyon, din, para sa bagay na iyon, ay tina-target ang pamayanan na ito, sa ilang paraan o sa iba pa. At kailangan nang huminto.
Ano sa tingin mo?
Magsimula ng isang pag-uusap, hindi isang sunog. Mag-post nang may kabaitan.
Mag-post ng Komento
