Paano Kami Makakahanap ng Kaligayahan Sa Mundo na Ito Ng Mga Abalang Iskedyul, Mga Trabaho na May Bayad na Malaki at Sumasakit na Mga Puso
Minsan may nagsabi na ang kaligayahan ay isang estado ng pag-iisip, maaari kang maging masaya anuman ang estado ng iyong buhay. Ngunit harapin natin ito, ito ang modernong mundo at kailangan natin ang ating mga kotse at smartphone at kumportableng mga bahay tulad ng lubhang kailangan natin ng disenteng pagkain. Ang pagkamit ng nilalaman-sa-isang-basahan na estado ng pag-iisip ay hindi lamang mahirap, hindi praktikal sa malupit na hindi mahuhulaan na mundo. Kaya ano ang gagawin natin? Paano natin makukuha ang aming cake at kinakain din ito?
Ilang sandali, nagsulat ako ng isang artikulo na pinamagatang 'Bakit Hindi Kami Masaya Sa kabila ng aming Mga Trabaho na Nagbabayad Nang Mahusay At Nangyayari sa Mga Buhay na Panlipunan'. Marami sa aming mga mambabasa ang nagtanong sa amin na makabuo ng isang artikulo ng sumunod na pangyayari sa kung paano talaga mahahanap muli ang nawalang kaligayahan. Habang walang magic potion upang makakuha ng kaligayahan sa magdamag, narito ang isang pagtatangka kung paano tayo maaaring unti-unting lumipat patungo sa isang mas masayang estado.
Naghahanap kami ng kaligayahan sa mga mamahaling bagay, magarbong kainan, lumang alak, magagandang gabi, mga damit na pang-cocktail, mga kaibigan na malayo ang distansya, ngunit nakakalimutan naming tumingin sa loob. Nakakalimutan nating umupo, magpahinga at bigyan ng oras ang ating sarili upang makahanap ng kagalakan sa maliliit na bagay sa buhay.
Alalahanin ang mga araw ng pag-aaral nang bumalik ka mula sa paaralan, kumain ng pananghalian na nanonood ng mga cartoon, at pagkatapos, humiga para sa isang mahinahon na pakikinig sa nakapapawing pagod na drone ng kisame fan sa mga hapong tag-araw. O nagpinta ka, o pumili ng isang libro, o humagikgik lamang na pagbabahagi ng mga pangyayari sa araw sa iyong ina. Kahit na ang pagkabata ay hindi maibabalik, ang paglilibang ay maaaring.
Isang salita. Magpahinga Iniisip mo na ang tunog ay napakasimple at halata ngunit sinabi ko ulit ito dahil ito ang pinakamahirap na bagay na talagang gawin. Hindi kami nagpapahinga sa totoong kahulugan ng salita. Iniisip namin ang trapiko kapag nagmumuni-muni kami sa klase ng yoga sa umaga. Maaari mong makita ang iyong sarili tungkol sa trabaho sa panahon ng iyong mga pag-usok sa usok. At madalas kang tumutugon sa mga mail o nag-iisip ng hapunan habang nakaupo ka sa pakikinig ng musika sa taksi ng opisina na natigil sa trapiko. Kita n'yo, kailan ka nagpahinga? Mahirap patayin ang iyong isip. Ngunit hindi imposible. Subukan ito hanggang sa ma-master mo ito.
Kilalanin ang iyong sariling pagkakakilanlan at maging okay dito. Habang sinusubukan nating lahat na mapabuti ang ating sarili, hindi mo dapat ikahiya kung sino ka. Mayroong isang manipis na linya sa pagitan ng paglipat patungo sa tagumpay at patuloy na masamang pakiramdam tungkol sa iyong sarili. Huwag unggoy ang isang tao nang bulag at mawala ang iyong pagkakakilanlan doon. Ang kasaysayan ay palaging naging mabait sa pagka-orihinal. Hindi mo masiyahan ang buong mundo, kaya't makipagpayapaan diyan. Gaano ka man kahirap magtrabaho, palaging may isang taong mas mahusay, kaya't okay lang basta ibigay mo ang iyong makakaya.
Sabihing hindi sa negatibiti. Bigyan ng zero fucks ang sinumang magsasabi sa iyo na hindi ka sapat na mabuti. Alamin na makilala ang pagitan ng nakabubuo na pagpuna at simpleng hindi magandang pang-aapi. Patayin ang kaibigang iyon sa iyong buhay na palaging nabibigo ka, hindi kailanman nandiyan para sa iyo, at naglalabas ng lahat ng mga bagay na negatibo sa iyo. Hilahin ang band-aid ng mga patay na relasyon. Masakit na pakawalan ngunit marami silang pinsalang sa pananatili.
tuktok ng mapa ng paglalakad sa mundo
Kapag gumugol kami ng isang katapusan ng linggo nang hindi nakikipagsapalaran, nang hindi nakikilala ang isang kaibigan, nang hindi nagpapatakbo ng isang mahalagang gawain, gaano kadalas naming nasasayang na sinayang namin ang aming pagtatapos ng linggo na walang ginagawa kapag nagtanong ang isang kasamahan tungkol sa kung paano kami napunta sa katapusan ng linggo. Naaawa kami sa ating sarili, isinusumpa namin ang ating sarili sa hindi paglabas doon, at pagkapagod sa katotohanan na marahil ay hindi tayo nasisiyahan sa buhay na dapat. Iyon ang bagay: kung nag-aalala ka tungkol sa kasiyahan, kung gayon hindi ka masisiyahan. Ang isip ay dapat na mai-kalat ng stress na ito upang masiyahan muna.
Lumabas, hindi kasama ang mga kaibigan, hindi sa pagdiriwang, ngunit upang lumabas lamang. Lumabas kapag araw pa rin, kung saan ang mundo sa paligid ay nagpapatuloy pa rin sa negosyo. Simulan ang iyong araw ng maaga at umalis ng opisina nang kaunti nang maaga isang beses sa isang buwan magulat ka sa kung gaano karaming oras ang gusto mo sa iyong mga kamay. Napag-ipunan mo. Galugarin ang iyong lungsod. Pumunta sa isang lugar na hindi ka pa napupuntahan. Loiter Maglakad sa mga kalye, kumain sa isang random na shop sa tabi ng kalsada at panoorin ang daigdig na dumadaan.
Huwag kailanman maliitin ang lakas ng paglalakbay. Nasabi ito nang madalas at hindi pa nasabi nang sapat at sasabihin ko ulit– paglalakbay. Huwag lamang magpasyang turista kasama ang mga kaibigan na pumunta sa isang lugar na mag-isa o sa isang taong halos hindi mo kilala. Huwag mag-abala tungkol sa pag-post ng mga larawan sa social media. Hayaan ang mga alaala na maging personal, hayaan ang karanasan ay maging iyong sarili.
Bihira kaming gumugol ng oras sa ating sarili. Kumuha ng oras para sa iyong sarili mula sa iyong abalang araw. Araw-araw, gumawa ng isang bagay na nagbibigay sa iyo ng kagalakan. Maaari itong maging anumang mula sa pagkanta sa tuktok ng iyong boses hanggang sa pagpunta sa isang panggabi na pagmamaneho o paggawa ng iyong sarili ng isang masarap na tasa ng creamy na kape. Panahon na simulan nating mahalin ang ating sarili.
Ehersisyo. Takbo Lumangoy Maglaro ng isport. Huwag pumunta lamang sa gym upang makabuo ng isang nakakainggit na bod. Nakakasawa ang mga gym. Mag-ehersisyo dahil masarap ang pakiramdam mo sa paggawa nito. Kung pinagsisisihan ka ng gym, huwag i-drag ang iyong sarili doon. Sumali sa isang sports club o isang marathon group. Walang mas mahusay na pakiramdam kaysa sa pag-uunat ng bawat kalamnan sa iyong katawan at pagpapawis ng mga problema.
Basahin Narinig mong pinag-uusapan ng mga tao kung paano tinutulungan sila ng pagbabasa na mapagtagumpayan ang pang-araw-araw na masakit na kalat. Ngunit hindi mo talaga mabasa at tapusin ang isang libro, nagtatrabaho sa mga araw ng trabaho na isang kabuuang sakit sa asno at mga pagtatapos ng linggo na nakalaan para sa libu-libong iba't ibang mga bagay na dapat mong gawin. Iyon ang kalahati ng dahilan kung bakit hindi mo mabasa. Ang aming mga isipan ay sobrang abala at balisa sa lahat ng bagay na hindi nila maipasok ang kapayapaan at blangkong slate na kinakailangang basahin. Ang pagbabasa ay nangangailangan ng isang mapayapang isip. Alamin na patayin ang iyong isip para sa ilang mga aktibidad tulad ng pagbabasa at pagrerelaks.
Karamihan sa sakit ng puso ay sanhi ng mga relasyon o kawalan ng mga ito. Bagaman mabuting mag-mahal nang hayagan at buong puso, nakasalalay sa isang solong tao na maging masaya ay tumatawag para sa mga pagkabigo. Kailangan mong hanapin ang pag-ibig sa loob ng pagmamahal sa iyong sarili bago ka magpasya na mahalin ang iba. Itigil lamang natin ang paghahanap ng kaligayahan sa ibang tao at iba pang mga bagay. Kami ang aming pinakamahusay na mapagkukunan ng kaligayahan, hindi ba ?! Ilayo lamang natin ang ating mga manliligaw at kaibigan at malayo ang ating mga propesyonal na buhay. Ang iyong trabaho ay hindi ang iyong buhay. Ang iyong kasuyo ay hindi ang iyong buhay. Ang iyong mga kaibigan ay hindi ang iyong buhay. Ang iyong buhay ay isang balanse sa pagitan ng lahat ng ito.
john muir trail pagtaas ng nakuha
Hindi ko masabi sa iyo kung paano makahanap ng kaligayahan. Naghanap pa ako ng sarili ko. Naghahanap din ako, sinusubukan ang bawat hakbang sa bawat oras. Ang isang tao na nag-angkin na nalaman nila ang lahat ay nagsisinungaling o nakamit ang nirvana. Lahat tayo ay magkakaiba at iba't ibang mga bagay ang nagpapasaya sa atin. At marahil dito nakasalalay ang ating kaligayahan. Ang isang tao ay maaaring masaya na nagtatrabaho sa kanyang trabaho na natagpuan niya ang kasiyahan sa pagwawakas ng mga bagay, gusto niyang gawin ang kanyang trabaho sa pagiging perpekto at na nagbibigay sa kanya ng kaligayahan. Napakahusay niyang gawin itong buong buhay niya walang mali dito. Ang ibang tao ay maaaring makahanap ng kaligayahan sa pag-iwan sa buhay ng lungsod at manirahan sa ilang. Sa kanya-kanyang sarili.
Lumilitaw ang problema kapag lumikha kami ng mga kahulugan ng kaligayahan at tagumpay at sinusukat ang aming buhay sa mga kahulugan na iyon. Kapag pinilit natin ang ating sarili na maabot ang mga benchmark na iyon, kahit na magkakaiba ang aming totoong mga kahulugan.
Walang solong pormula para sa kaligayahan. Ang bawat isa sa atin ay kailangang gawin ang paglalakbay na patungo rito at hanapin ang sarili.
Para sa higit pa sa gawa ng may akdang ito, mag-clickditoupang sundin ang mga ito sa Twitter, mag-click dito .
Ano sa tingin mo?
Magsimula ng isang pag-uusap, hindi isang sunog. Mag-post nang may kabaitan.
Mag-post ng Komento
