Ang Hindi Naaangkop na Glorification Of Unrequited Love
Pag-ibig, Pag-ibig, Pag-ibig Lamang sa Akin…
Naaalala mo ba ang isang oras kung kailan mo talaga, ginusto ang laruang iyon na malayo sa saklaw ng iyong presyo? Ngunit ginusto mo pa rin.
Iyon lang ang naiisip mo. Ibagsak mo ang iyong sarili sa harap ng iyong mga magulang upang makuha mo iyon. Umiyak ka ng walang humpay para dito. Maaari mong isipin ang mga senaryong kasama nito: paglalaro nito, pakiramdam na masaya dito, ipinapakita ito sa iba. Ngunit ito ay laging magtatapos sa luha, sa pagtingin mo sa window ng tindahan habang inaalok mo ang laruan. At ang laruan ay nanatili roon, tuluyan nang nag-alaala sa iyong memorya ngunit hindi sa iyo.
Sa iyong pagtanda, ang kinagusto mong laruan na iyon ay maaaring mabago sa pagmamahal sa isang tao. Isang taong hindi mo maaaring magkaroon. O isang tao na hindi gumanti sa iyong nararamdaman. O ang isang tao na ganap na hindi nalilimutan ang iyong pagmamahal para sa kanila. O isang tao na wala lang pakialam.
Nabasa ko sa kung saan, Ang mga bagay na gusto mo sa buhay ay laging ipinagbabawal, nakakataba, imoral, iligal o nakakahumaling. Ang walang katapusang pag-ibig, pag-ibig na hindi natutupad, ay ang ipinagbabawal na prutas. O naiimbak ba ito sa ating utak sa ganoong paraan? Maaari ba kitang mainteres sa isang Sordid Tale?
Mga pelikula, palabas, dula, musika, tula, panitikan - lahat sila ay nagdiriwang ng pag-ibig: pag-ibig, pag-ibig, pananatili sa pag-ibig. Gayunpaman, ang hindi natutupad na pag-ibig ay isang paksa na tila ang salawikain na goldmine. Siyempre, mayroong isang tiyak na kapansin-pansin na kalungkutan tungkol sa pag-ibig na hindi natutupad ang isang tawag sa sirena sa mga nasaktan ng puso.
Ngunit sa paanuman, ang konsepto ng walang pag-ibig na pag-ibig na isang inordinadong bantog na nilalang ay kung saan ito ay nagiging isang problema. Ang pagbabago nito sa isang maluwalhating damdamin ay isang sanhi ng pag-aalala.
Ang sakit at pag-ibig ay may natatanging ugnayan ng pag-ibig ay dapat magkaroon ng isang bahid ng kalungkutan, hindi ba? Kahit na kinakailangang kinakailangang ito ay para sa isang tao na hindi mo gusto pabalik, at humantong sa ganap na pagkawasak ng isang tao? Ang niluluwalhating walang pag-ibig na pag-ibig ay may sariling hanay ng mga pagtatalo. Kailangan nating makita ang isang bagay nang malinaw: ang pag-ibig at walang pag-ibig na pag-ibig ay hindi magkatulad na mga bagay.
Ang pag-ibig ay dapat magpasaya sa iyo, hindi maging sanhi ng sakit mo. Kung ang pag-ibig ay inilaan para sa sakit, tatawagin itong sakit, hindi pag-ibig. Oo, ang pag-ibig ay hindi madali, ngunit nangangailangan ito ng dalawang taong pagsang-ayon o hindi bababa sa dalawang tao na alam na gusto nila ang bawat isa. Ang walang pag-ibig na pag-ibig ay hindi ganoong ka-meet-cute na ipinapakita nila sa mga pelikula o nobela ng pag-ibig, kung saan ang mga kalaban ay walang kamalayan sa interes ng bawat isa sa kanila. Ang hindi napipigilan na pag-ibig ay higit na masama, at hindi tulad ng mga pelikula, nananatili itong hindi kumpleto.
Ang pag-ibig ay napapalaki ka, binubuhay ka nito, dapat itong gawin mong mga hangal na bagay, sabihin ang mga bagay na nakakatuwa. Ngunit hindi ito inilaan upang patayin ka o mahulog ka sa kalaliman ng kawalan ng pag-asa. Kung pinapatay ka nito, hindi ito Pag-ibig. My One Desire: Natapos na ba Ito o Tapos Na? Ang isang tadhana na pag-ibig at isang kaso ng walang pag-ibig na pag-ibig ay magkakaibang uri ng pag-ibig na hindi sila kapwa kasama. Ang isang tadhana na pag-ibig ay nagsasangkot ng mga taong nagmamahal sa isa't isa, ito ang labis na mga kadahilanan, ang lipunan, mga kaugalian, na ginagampanan ang kontrabida dito. Ang walang pag-ibig na pagmamahal, sa kabilang banda, ay walang gantimpala, ito ay isang panig.
Bilang tao, nais natin ang bagay na iyon na hindi natin maaaring magkaroon, isang nilalang na tila hindi mahipo. Hindi ito mahalagang pakikitungo sa pag-ibig na higit na may kinalaman sa batayang kakanyahan ng pagiging tao, ng pagnanasa. Ng pagkakaroon ng isang bagay na hindi naabot sa iyo, na itinago sa iyo. Ang pagnanais ay gumaganap ng pangunahing bahagi sa kwento ng walang pag-ibig na pag-ibig.
Ang tao ay nahihilo at nabighani sa ibang tao sa labas ng isang lubos na hangarin. Kahit ba Totoo ka? Bumabalik sa laruan sa window ng tindahan, sa pag-aakalang pumayag ang iyong mga magulang sa iyong mga hinihiling at binili ito para sa iyo. Ngunit nang sa wakas ay nakuha mo na ang inaasam na laruan, hindi ito ganon kahusay. Hindi ito binigyan ng kaligayahang inaasahan mong gawin. Ito ay isang sparkly na bagay na makintab ngunit walang kaluluwa.
Minsan, binubuhat natin ang mga tao sa ating mga mata na inilalagay natin sila sa isang mataas na pedestal na imposibleng makarating sa kanila ang tao. Luwalhatiin mo sila sa isang punto ng hindi pagbabalik. Ngunit pagkatapos, sa isang punto, napagtanto mo na hindi sila gaanong espesyal, na magsisimula. Ito ay isang hindi totoong bersyon ng tao, ang iyong bersyon sa kanila isang taong wala. Ang iyong pagmamahal para sa kanila ang nagpapalubha sa iyong paghatol.
Oo, ang linaw na ito ay hindi madaling dumating, o natural. Ito ay kasing epiphanous bilang napagtanto na umiinom ka ng lason sa buong buhay mo, sa pag-aakalang ito ay tubig. Ito ay marahil ang pinakamahusay na nakalarawan sa magnum opus ng F. Scott Fitzgerald, The Great Gatsby na marahil ang pinakadakilang piraso ng kathang-isip na ipinagdiriwang ang walang pag-ibig na pag-ibig.
Isang kwentong nakatuon sa bilyonaryong si Jay Gatsby at ang pagmamahal niya sa babaeng hindi niya maaaring magkaroon: ang kaakit-akit na Daisy Buchanan.
Ang ipinakita ng nobela ay ang kalupitan kung saan ang ganitong uri ng pag-ibig, isang hindi natupad, ay pumapasok sa iyong buhay. Hindi lamang nito sinisira ang iyong kapayapaan ng isip, ngunit nakakaapekto rin ito sa iyong buong buhay. Binabago ka nito bilang isang tao, na ginagawa kang mga bagay na hindi mo dapat gawin.
Ang nagawa ni G. Fitzgerald dito ay upang maihayag ang malungkot at malupit na likas na katangian ng walang pag-ibig na pag-ibig, ang kawalan ng kakayahan at kalungkutan na hatid nito. Si Daisy ay ang minimithi, makintab na laruan na hindi siya in love sa kanya, in love siya ng idea ng kanya. Inilagay niya si Daisy sa isang dais at kinalunyaan, kahit na alam niyang hindi na ibabalik ang kanyang pagmamahal. Ang taong inibig niya ay ang quixotic na bersyon ng Daisy.
Si Daisy naman ay materialistic at mababaw. At ginagamit niya si Jay sa lahat ng paraan na posible. Hindi niya siya mahal para sa kanya, mahal niya ito upang masiyahan ang sarili niyang kaakuhan. Batay sa mga personal na karanasan ni G. Fitzgerald ng isang walang pag-ibig na pagmamahal para sa tagapagmana ng lipunan, si Ginevra King, Ang Mahusay na Gatsby na mabisang nakukuha ang pananarinari ng walang pag-ibig na pag-ibig. Ipagdiwang Natin Ang Ating Pagkawasak, Bakit Hindi Kita?
Ang Ae Dil Hai Mushkil ay isa pang kwento ng walang pag-ibig na pag-ibig ito ay marahil isa sa magagandang pelikula ni Karan Johar. Sa kasamaang palad, niluluwalhati ni Ae Dil Hai Mushkil ang walang pag-ibig na pagmamahal sa isang napakasindak na sukat, ito ay mapanirang-puri sa borderline.
Mahal ni Ayan (Ranbir Kapoor) si Alizeh (Anushka Sharma). Hindi siya mahal ni Alizeh pabalik. Si Ayan ay nahulog sa pagkasira, hindi kailanman nakapagtapos sa pagtanggi. Sinisira ni Ayan ang kanyang buhay kasama ang maraming pangkat. Nakakonekta ulit si Alizeh kay Ayan at naging magkaibigan ulit sila.
Dito dumarating ang masterstroke ni Karan Johar. Si Alizeh ay nasuri na may cancer. Sinusubukan ni Ayan na pasayahin siya ngunit impiyerno pa rin siyang mahalin siya. (Sapagkat tila, hindi siya makakakuha ng isang pahiwatig at hindi maunawaan ang isang katotohanan kapag partikular itong binanggit sa kanya). Maya-maya, namatay si Alizeh na iniiwan si Ayan na gulo pa rin ng kalungkutan.
Ano ang irks sa akin? Ang dahilan kung bakit may cancer si Alizeh ay dahil hindi niya mahal ang likod ni Ayan. Hindi ako ang nakaisip na konklusyon na ito, ito ay si Karan Johar. Pinatay niya ang tauhan ni Anushka upang maipakita ang katotohanan na kung hindi mo ibabalik ang interes ng ibang tao sa iyo, wala kang karapatang mabuhay. Wala bang ibang paraan upang mailarawan ang parehong damdamin nang wala ang paghihiganti sa Bibliya na ito? Ang pag-romantiko sa kakila-kilabot na aspeto ng walang pag-ibig na pag-ibig ay kung ano ang isang napakalaking mali na konsepto.
Ang isa pang pelikula na ipinagdiriwang ito, habang sinasalamin ang konsepto ng hindi pinahahalagahang pag-ibig ay si Raanjhanaa.
Bago kayo magsimulang patalasin ang inyong mga pitchfork, pakinggan muna ako. Ang Raanjhanaa, bilang isang kuwento ay tila maganda, maganda kahit: ang kwentong kwento ng isang pag-ibig na namumulaklak sa pagitan ng dalawang magkakaibang tao, sina Zoya (Sonam Kapoor) at Kundan (Dhanush), kapag sila ay mga kabataan na kabataan.
Ang mga Blossom ay magiging isang maling salita dito ng mga kalokohan ng stalker ni Kundan at mga paraan ng pagsasabotahe ng sarili sa paanuman makahanap ng pabor mula kay Zoya. (Ang kahangalan ng kabataan?) Labing-anim na sampal at isang pulso ng gilis mamaya, si Zoya ay bumagsak sa Kundan. (Paano?) Gayunpaman, ang klasikong klase at paghihiwalay ng relihiyon ay naglalaro ng pagpapadala kay Zoya sa ibang lungsod upang malayo siya sa Kundan. Si Kundan ay naiwang heartbroken, na-pin para sa kanya. Nang bumalik si Zoya, hindi niya maalala ang batang lalaki na minahal niya dati, ngunit ang pag-ibig ni Kundan ay nadagdagan nang mabilis.
Habang umuusad ang pelikula, muling naging magkaibigan sina Zoya at Kundan, kahit na si Kundan ay nagmamahal pa rin sa kanya. Sumunod ang drama nang hilingin sa kanya ni Zoya na tulungan siyang magpakasal kay Akram, na kalaunan ay isang Hindu na nagngangalang Jasjeet, na kalaunan ay nagtatapos para sa Kundan na itigil ang pagiging pushover at sirain ang buhay ni Zoya. Si Raanjhanaa ay napakahusay sa pagsasabi ng kuwento ng walang pag-ibig na pag-ibig sa unang kalahati na inilalatag nito ang mahahalagang pakikibaka ng pagnanais ng isang tao na hindi ka magkakaroon. Sinasalamin din nito ang pagkasira na dinudulot ng ganitong uri ng pag-ibig.
Sinabi nito, ang pag-aalala ay nakasalalay sa paggamot ng kwento sa ikalawang kalahati na lumiliko bigla at lumubog sa isang kalaliman na paraan: Zoya gamit ang Kundan, Kundan na mahirap, at maraming mga hindi kinakailangang balangkas. Gayundin, ang isa pang bagay na nakakakuha ng tama sa pelikula ay ang mabungong bibig ni Swara Bhaskar, brash Bindiya, isang buhay na sagisag ng isa pang uri ng walang pag-ibig na pag-ibig, ang aspeto ng pag-pin, kung saan ang layunin ng iyong pagmamahal ay hindi nagmamalasakit sa iyong pag-ibig.
Hinihila din ni Zoya ang isang Daisy Buchanan at ginagamit ang Kundan para sa kanyang kalamangan, kalaunan ay sinisira ang kanyang buhay dahil sinira niya siya. Pag-ibig ba yan? Marahil ito ay magiging isang mas mahusay na kuwento kung tumigil sila pagkatapos mamatay si Jasjeet, na inilalabas ang hilaw at mapaghiganti na likas na katangian ng hindi pag-ibig na pag-ibig. At dahil sa pagkukulang na ito, kahit na sinubukan ng pelikula na hawakan ang manonood ng isang nakakaantig na kwento sa kasukdulan, hindi ito nagawa.
Patagonia ultralight down jacket mens
Tum Meri Maya Ho / Mai Tumhari Maya Banna Chahti Hoon! Ang Dil To Pagal Hai ay isa pang batong pang-alahas sa ganitong uri: ang kwento ng isang artista, si Rahul (Shahrukh Khan), na umiibig sa ideya ng perpektong nangungunang ginang para sa kanyang palabas, ang kanyang personal na Manic Pixie Dream Girl, Maya. At nahahanap niya siya sa Pooja (Madhuri Dixit). (Yay?)
At kahit na may pag-pin siya na si Nisha (Karisma Kapoor) na matiyagang naghihintay sa kanya, pinili niya na huwag pansinin siya nang tahasan. Patuloy siyang humihingi ng mga pabor sa kanya, at ginagawa ito ng kaibig-ibig na si Nisha, sa kabila ng pagkakaalam na hindi siya maaaring maging kanya.
Ang kanyang inspirasyon ay nagmula sa pagmamahal na nahanap niya. Ang sakit ng puso na nararamdaman niya ay nagbago ng kanyang masining na direksyon.
Ngunit bilang isang kredito sa tauhan, si Rahul ay malinis, ngunit hindi ito sapat na masyadong kaunti, huli na.
Itinaguyod ng Rockstar ang paniwala sa pag-ibig ni Janardhan (Ranbir Kapoor) para kay Heer (Nargis Fakhri) na gumagawa sa kanya ng isang mahusay na musikero.
Si Ranbir ay bumalik sa ADHM bilang Ayan na may katulad na konsepto, ang kanyang pagkahilig para kay Alizeh na nagiging musika.
Gumagawa ito ng isang tanong. Ang mga taong nasugatan lamang sa puso ay matagumpay? Ang mga tao lamang na nagkaroon ng isang hindi natupad na pagmamahal para sa isang tao ay malikhaing nakahihigit? Ang iyong tagumpay ba bilang isang artista o isang tao ay nakasalalay sa pag-ibig ng ibang tao o kanilang pagtanggap sa iyo? Hindi ko iniisip. Maaaring ito ay isang kadahilanan sa equation ngunit hindi ang nag-iisang dahilan. Ang pagtataas na ito ay kailangang huminto.
Luwalhatiin mo ba ang pagpatay? Kung gayon bakit niluwalhati ang pagkamatay ng pag-ibig ng isang tao? O ang pagkasira ng isang tao? Aalis lamang ito sa kanilang personal na salaysay. Kya Ye Hi Pyaar Hai? Ang walang pag-ibig na pag-ibig ay hindi maganda ito ay ginagawang masusugatan ka sa pinakapangit na kahulugan, pinapahiya ka. Ito ay talunan. Hindi ito bagay na dapat ipagdiwang. Ito ay isang yugto upang mapagtagumpayan dahil hindi ito mabuti para sa iyo.
Sa Ae Dil Hai Mushkil, Shahrukh Khan bilang Tahir, dating asawa ni Saba (Aishwarya Rai Bachchan), ipinahayag, Ek tarfa pyar ki taqat hi kuch aur hoti hai ... auron ke rishton ki tarah yeh do logon mein nahi bat'ti. .. sirf mera haq hai ispe… sirf mera. Hindi ba ang pagbibigay ng labis na lakas sa isang walang kapalit na pakiramdam?
Ang walang pag-ibig na pag-ibig ay isang mapanganib na potent na damdamin, masokista pa rin, dahil may kakayahan itong magwakas sa iyo o gawin ka. Tulad ng bawat yugto ng iyong buhay, kailangan mong gumawa ng isang may malay-tao na desisyon. Kaya, bakit hindi pumili ng kaligayahan? Partikular, kapag ito ay nasa iyong mga kamay.
Sinasabi sa iyo ng mga tao na kailangan mong maranasan ang pagkakasakit ng puso upang pahalagahan ang pag-ibig, na totoo, ngunit ang pag-ibig ay hindi palaging magreresulta sa kawalan ng pag-asa. Ang walang pag-ibig na pag-ibig ay nagbibigay ng na sa pinaka deluded na paraan. Hindi mo matulungan kung sino ang mahal mo. Sumang-ayon. Ngunit hindi mo kailangang mag-wallow para sa kanila. Kung hindi ka nila gusto bumalik, ang kanilang pagkawala. Lagi kong sinasabi, sabihin sa ibang tao ang iyong totoong damdamin. Ano ang pinakapangit na maaaring mangyari? Ang mundo ay hindi magtatapos. Hindi ka babangga ng langit.
Kung hindi nila ibalik ang iyong damdamin, igalang iyon. Hindi bababa sa hindi mo kakailanganin ang magtaglay ng kalungkutan sa buong buhay mo sa isang tao, at gayun din, na hindi maging bulag sa isang taong tunay na nagmamahal sa iyo. Hindi mo malalaman kung ano ang iniisip ng ibang tao hangga't hindi mo sinabi sa kanila o maliban kung tatanungin mo sila. Ang pangangatal na kalooban nila-hindi na lamang nila idaragdag ang buhay sa buhay. Hindi ito romantikong tulad ng sa gawa-gawa. Dinudurog nito ang puso. Bukod dito, hindi mo dapat pinilit ang ibang tao na mahalin ka. Magiging masaya ka ba sa isang relasyon na pinilit sa iyo? O saddled sa emosyonal na pagmamanipula? Alam mo ang sagot sa tanong na iyon.
Hindi ba kahanga-hanga na may kakayahan kang magmahal? Ang katotohanan na maaari mong mahalin ay gumagawa ka ng isang empathic na tao. Bakit mo gugustuhing baguhin iyon para sa isang taong hindi maintindihan iyon? Mayroong kalungkutan sa walang pag-ibig na pag-ibig na hindi maitatanggi. Ngunit walang pagmamalaki sa pag-pin para sa isang taong hindi pinahahalagahan ang taong ikaw. Walang point sa pag-pin. Panahon
Ang Elinor Dashwood (Sense at Sensibility) ay nagbubuod nang mabuti: Matapos ang lahat ay nakakagulat sa ideya ng isang solong at patuloy na pagkakabit, at lahat ng masasabi tungkol sa kaligayahan ng isang tao ay ganap na nakasalalay sa anumang partikular na tao, hindi ito sinadya - ito ay hindi magkasya - hindi posible na dapat ganon.
Huwag mabiktima ng napakaraming, madamdaming salita ng mga makata, ang tekniko ng mga pelikula, mahusay na pagsasalita ng mga nobelista na niluwalhati ang sakit at kasiyahan sa walang pag-ibig na pag-ibig. Hindi na kailangang magsuot ito tulad ng isang korona. Sapagkat ito ay isang tinik at ang mga tinik nito ay tuluyan kang susugin.
Ano sa tingin mo?
Magsimula ng isang pag-uusap, hindi isang sunog. Mag-post nang may kabaitan.
Mag-post ng Komento
